Vanaf 2018 worden ruimtes daadwerkelijk gebouwd met als doel om gefotografeerd te worden. Het bouwproces is als een reis naar niet eerder bezochte locaties, een intuitieve zoektocht waarbij de uitkomst niet is te voorzien. Bij het bouwen wordt vaak gebruik gemaakt van afvalmateriaal dat langs de straat wordt gevonden of van materialen die toevallig voorhanden zijn.
Een wezenlijk kenmerk van deze zelf-geconstrueerd ruimtes is dat zij daadwerkelijk kunnen worden betreden, het zijn dus geen schaalmodellen.

Als het reisdoel is bereikt wordt de foto gemaakt. Daarna wordt de ruimte weer gedemonteerd. Daarmee bestaat de ruimte alleen nog als foto, als document van wat op enig moment ergens bestond (tijd en plaats). Deze foto kan worden uitgevoerd op een formaat dat overeenkomstig is met de oorspronkelijk gebouwde ruimte. Daarmee vervangt de foto de ruimte die zij toont en valt ermee samen; de foto is de ruimte geworden.

Naast dit trage bouwproces wordt de observatie van bestaande ruimtes steeds selectiever. Ruimtelijke situaties die verrassen of intrigeren worden zo precies mogelijk vast gelegd om precies dat wat bij aanvang zo fascineert ook in de foto zichtbaar is. Het fotograferen is een poging om de vinger te krijgen achter dat vaak zo vluchtige moment dat zich in je ooghoeken iets bijzonders lijkt af te spelen.Dit gebeurt door juist heel veel tijd en aandacht te besteden aan die plaats. Bij het fotograferen bestaat geen andere thematische beperking dan de interactie tussen licht en ruimte.

In de praktijk blijkt er een wisselwerking te zijn ontstaan tussen deze twee werkgebieden. Door de ruimtelijke situaties die op verschillende locaties worden aangetroffen te fotograferen worden zij als het ware verinnerlijkt, terwijl bij de zelf-geconstrueerde ruimtes juist een beweging van binnen naar buiten plaats vindt.